Sinds ik voor de tweede keer mama werd, stroomt alles anders. Waar ik na mijn eerste zwangerschap vooral alleen stond in het overweldigd zijn, voel ik nu steun, rust en ruimte. Mijn partner laat me zien dat het oké is om even te wankelen. Dat overweldigd zijn ook gewoon mens-zijn is.

Die gevoelens — intens, rauw, gelaagd — verwerk ik via mijn kunst. Tussen voedingen en vermoeidheid door vind ik stilte in het schilderen. Het is mijn manier om adem te halen, om alles wat ik voel niet te moeten verwoorden. Kunst is mijn plek, mijn houvast in de chaos van moeder-zijn, vrouw-zijn, alles-zijn.

Nu pas voel ik: dit is het moment. Omdat ik niet meer alleen hoef te dragen. Omdat ik eindelijk durf te maken wat ik echt wil voelen.

Het mooiste compliment dat ik ooit kreeg, was: “Dit wil ik graag in mijn living hangen.” Dat raakte me, omdat het me deed beseffen hoe kunst en leefruimtes met elkaar in verbinding staan. 

Kunst hoeft niet enkel iets te zijn dat je bewondert in een galerie of museum – het kan een plek innemen in iemands dagelijks leven, een ruimte verrijken en een gevoel oproepen telkens als je ernaar kijkt. Dit inzicht bracht me ertoe om werken te creëren die niet alleen een visuele impact hebben, maar ook een interieur kunnen bekoren, zonder dat ze hun experimentele kracht verliezen.